Στην πορεία της ανθρωπότητας πάντοτε υπήρχε πλήθος πιθανών και ουσιαστικών διασυνδέσεων της επιστημονικής ανάλυσης και της μεθοδικής γνώσης με την άσκηση της εξουσίας και τα πολιτικά συστήματα διακυβέρνησης. Κατά συνέπεια, μπορούμε να υποθέσουμε πως σε πολλές περιπτώσεις τα επιστημονικά επιτεύγματα, αλλά και οι φορείς τους, χρησιμοποιούνται για πολιτικούς σκοπούς προκειμένου, λόγου χάριν, να καταστεί πιο αποτελεσματική η άσκηση της εξουσίας και η ισχύς της.

Άλλωστε ο πειρασμός των επιστημόνων να συνδέονται ενίοτε υπερβολικά και να εξαρτώνται υπέρμετρα από την εξουσία και την οικονομική ισχύ μερικών εξαιρετικά πλουσίων ανθρώπων οι οποίοι προικίζουν την έρευνα με γενναιόδωρους προϋπολογισμούς, είναι κατά το μάλλον ή το ήττον μια καθολικότητα.

Έτσι ο επιστήμονας παγιδεύεται σε μια περιστρεφόμενη μπάρα όπου αφενός μετατρέπεται σε απολογητή της εξουσίας και εγκλωβίζεται στο κέλυφος των
προϊδεάσεών της πολιτικής αφετέρου χάνει την ελευθερία και την αυτονομία της σκέψης του απέναντι στα συστήματα εξουσίας, κοσμικά, εκκλησιαστικά, οικονομικά, τόσο, που στο τέλος μπορεί να καταντήσει τοίχος προστασίας στην όποια αποτυχία του κράτους, της κυβέρνησης ή των ισχυρών χορηγών του που κοστολογούν τα πάντα, από τις πηγές του νερού μέχρι το ανθρώπινο γονιδίωμα.

Σήμερα η επιστήμη υποβαλλόμενη υπό την σκεπή της κυβέρνησης, στο βάσανο να πείσει τον κόσμο να εμβολιαστεί έναντι του οξέος αναπνευστικού συνδρόμου τύπου 2 (SARS-CoV-2) διανύει ένα είδος κρίσης αξιοπιστίας. Επιπλέον, ο τρόπος συμβολής της πολιτικής δραστηριότητας σε αυτήν την επιχείρηση πειθούς κάνει τον κάθε άνθρωπο να αναρωτιέται (δε μιλώ εδώ για την φασιστική σκοταδιστική αντίδραση που γεννιέται με αφορμή τον εμβολιασμό) αν αυτή η εκστρατεία περιέχει ορθή προσέγγιση του ζητήματος του εμβολιασμού, ως επιστημονική και αναλυτικά τεκμηριωμένη θέση ή είναι πολιτική θέση, ηθικά και νομικά αμφιλεγόμενη, με σκοπό η κυβέρνηση να καλύψει την μη εκπλήρωση δημόσιων υποχρεώσεών της, όσο αφορά το κοινωνικό δικαίωμα στην δημόσια και δωρεάν περίθλαση και δεν φρόντισε την ενίσχυση με μόνιμο και έμπειρο προσωπικό -τις δομές φροντίδας- που να μπορεί να κρατήσει όρθιο το σύστημα υγείας. (;)

Η κυβέρνηση κρύβει κάτω από το χαλί τις ευθύνες για την υπολειτουργία των νοσοκομείων, την κατάρρευση των δομών του δημόσιου συστήματος κοινωνικής ασφάλειας και την συρρίκνωση ενός ήδη υποτονικού δικτύου πρόληψης. Στο όνομα της λεγόμενης «δημοσιονομικής εξυγίανσης» τα τελευταία 10 χρόνια το Δημόσιο
Σύστημα Υγείας δεν ανταποκρίνονται με ποιότητα και επάρκεια στις κοινωνικές ανάγκες. Εάν λίγο, μέσα σε αυτές τις απειλητικές συνθήκες πιεστεί, θα καταρρεύσει!

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η πολιτική εξουσία επέλεξε να ακολουθήσει (μετά από αντιφατικά μέτρα που μπέρδευαν τον κόσμο) στο θέμα του εμβολιασμού τον αυταρχισμό, την περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών, όπως την ελευθερία κίνησης και απαγόρευσης εισόδου σε καφέ, γήπεδα, κινηματογράφους κ.α., στην
αλλαγή των όρων εργασίας, με αναστολή απόλυση και μη καταβολή ενσήμων σε όσους δεν εμβολιαστούν.

Ωφελεί σε τίποτα να ρωτήσω αν αυτή η απόφαση είναι πολιτική, ή επιστημονική; Απαντήστε μου: μπορεί να εδράζεται σε επιστημονικά δεδομένα και ταυτόχρονα να έχει πεδίο εφαρμογής σε μια συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση που επωφελή την κυβέρνηση; Ρητορικά τα ερωτήματα…

***

Παρένθεση: Τα εμβόλια που είναι κατάκτηση της ανθρωπότητας, χορηγούνται πάντα σε υγιείς και πάντα προληπτικά για ασπίδα προστασίας απέναντι στους ιούς. Τα εμβόλια είναι ο εκπαιδευτής του ανοσοποιητικού μας συστήματος για να μπορέσει αν χρειαστεί να αντιμετωπίσει την νόσο. Τα εμβόλια δηλαδή προκαλούν ανοσοαπόκριση αλλά δεν αποτρέπουν από το να προσβληθούμε από κάποια νόσο. Κλείνει η παρένθεση.

***

Ελευθερία υπό όρους λοιπόν αλλά μόνο σε όσους επέδειξαν καλή διαγωγή και εμβολιάστηκαν άρα διαθέτουν πράσινο πάσο εμβολιασμού. Όσους δεν διαθέτουν το πάσο ο κοινωνικός αυτοματισμός θα μας οδηγεί στο να τους βλέπουμε επιφυλακτικά, ως εστία λοίμωξης, ως εχθρούς μας. Δηλαδή είναι πιθανό οι αυστηρές συνθήκες επιτήρησης και η διαρκή προσπάθεια εκμετάλλευσης του φόβου από την κυβέρνηση, να καταφέρει να στρέψει τον ένα εναντίον του άλλου…

Πρόσφατα μάλιστα δικαστήριο έκρινε συνταγματικό τον νόμο του υποχρεωτικού εμβολιασμού διότι έτσι «προστατεύεται το υπέρτατης αξίας έννομο αγαθό της υγείας και της ζωής του συνόλου των πολιτών και ιδίως των ευπαθών ομάδων». Σωστά και αυτό το υπέρτατο αγαθό πρέπει να είναι η επιδίωξη μας. Όμως ο καταναγκασμός του εμβολίου συνιστά εισβολή στην ιδιωτικότητα του σώματος και έντονη παρεμβατική πράξη, κάτι που δεν επιτρέπεται να υποβαθμιστεί από κανέναν μας.

Η κοινωνική συνείδηση και η παρρησία δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα έξωθεν πίεσης και εκβιασμού! Όμως το δίλημμα είναι οξύ και καίριο! Ένα «φαουστικό» αδιέξοδο, μια εξίσωση πολυπαραγοντική! Έτσι κι αλλιώς όμως αφού είμαστε πολίτες μιας κρατικής οντότητας με δημοκρατική νομιμοποίηση, άρα δεσμευόμαστε και υπακούμε σε νόμους, κατά βάση πόση ακεραιότητα και ελευθερία διαθέτουμε;

Ένας επιστήμονας απέναντι σε τέτοια διλλήματα πρέπει να παραμείνει απολογητής της πολιτικής διαχείρισης ή μπορεί να καλλιεργήσει την πνευματική του αυτονομία, την κριτική του σκέψη και συνείδηση; Αλλά, πάλι, ποιος διαθέτει προνομιακή πρόσβαση εξ αποκαλύψεως ή λόγω
προσωπικού χαρίσματος προς την αντικειμενική ή καθολική γνώση που θα του επιτρέψει να απαντήσει;

Σε αυτόν τον νεφελώδη κόσμο των καθημερινών αναλύσεων, της ασάφειας και της απροσδιοριστίας, όπου συχνά κοινωνικές λειτουργίες εξουδετερώνουν κάποιες άλλες, επηρεάζοντας βαθύτατα την πραγματικότητα της κοινωνικής συμβίωσης μας, οι βεβαιότητες μας που τις νομίζαμε καθολικές και αιώνιες θα κλονιστούν. Αυτό το μέρος του παιχνιδιού ίσως είναι το πιο συναρπαστικό, γιατί καθώς θα πασχίζουμε να βρούμε απαντήσεις, σε αυτήν την διακεκαυμένη ζώνη, θα αναγκαστούμε να υπερβούμε όρια ιδεολογικά που ρυθμίζουν την κοινωνική συμπεριφορά μας, όρια ιδεολογικής ή πολιτιστικής στράτευσης μα και όρια συνειδησιακών προσταγών σε συνάρτηση με τις πεποιθήσεις μας που, ίσως, τις νομίζαμε αμερόληπτες, και αντικειμενικές…

Εν κατακλείδι, όλοι μιλάμε, γραφούμε, συζητάμε, παίρνουμε αποφάσεις αλλά αυτό που επείγει, μέσα σε αυτήν την μεγάλη και επικίνδυνη εκρυθμία, είναι πως πρέπει να βρούμε απαντήσεις που να επανεπινοήσουν την ζωή μας, πριν κυλήσουμε ξανά στα σπήλαια της πρωτόγονης ανθρώπινης κοινότητας.

Κωστής Λουλουδάκης

 

Πηγή: imerodromos.gr/